Telewizorem do Internetu

Wydaje się nam rzeczą naturalną, że komputer jest niezbędny do korzystania z Internetu: przecież to sieć komputerowa. Jednak pominąwszy aspekt techniczny, Internet jest przede wszystkim narzędziem do komunikowania się oraz ogromnym źródłem informacji. Propagatorzy Internetu - i, szerzej rzecz biorąc, idei tzw. społeczeństwa informacyjnego - chcieliby, aby dostępność tego źródła była jak najszersza. I tu paradoksalnie okazuje się, że przeszkodą w dotarciu z internetową informacją do potencjalnego użytkownika może być właśnie komputer.

Wiele osób odczuwa opory przed korzystaniem z komputera; są przekonane o tym, iż jest to dla nich zbyt trudne i nie potrafią się tego nauczyć. Choć łatwe w użyciu systemy, takie jak Windows 95/98, wiele w tym zakresie zmieniły na lepsze, wciąż jednak znacznej liczbie osób używanie nawet tych systemów przychodzi z największym trudem. Tym samym osobom jednak nie sprawia z reguły aż takich problemów korzystanie z magnetowidu, kalkulatora, telefonu komórkowego czy faksu - a więc urządzeń, których zakres zastosowań jest stosunkowo wąsko określony, a sposób obsługi ściśle do niego dopasowany.

Typowy komputer osobisty jest urządzeniem "do wszystkiego" - można za jego pomocą pisać, liczyć, rysować, tworzyć muzykę, oglądać filmy, grać w gry itd. Dlatego też odpowiednio złożona - mimo całej "przyjazności dla użytkownika" - jest i jego obsługa. Jeżeli już mamy komputer, jest rzeczą naturalną, że używamy go również dla dostępu do Internetu. Zmuszanie jednak do "wzięcia sobie na głowę" tak skomplikowanego urządzenia kogoś, komu cała ta uniwersalność jest niepotrzebna, a chciałby tylko móc zapoznać się z informacjami dostępnymi w Sieci, wydaje się być bezsensem. Osobie takiej lepiej posłuży wyspecjalizowane, proste w obsłudze urządzenie przeznaczone tylko do tego celu - terminal internetowy. Niebagatelną rolę odgrywa też kwestia ceny - urządzenia takie są kilkakrotnie tańsze od komputerów osobistych, co daje możliwość ich nabycia większej grupie ludzi.

Set-top box - co to jest?

Jako, że w prawie każdym domu znajduje się telewizor, terminale internetowe produkowane są zwykle w postaci przystawek do telewizora, zwanych w języku angielskim set-top box. Przystawka taka wygląda nieco podobnie do np. magnetowidu czy tunera telewizji satelitarnej, i w podobny też sposób podłącza się ją do odbiornika TV; jedyną różnicą jest konieczność dodatkowego połączenia przystawki z gniazdkiem telefonicznym w mieszkaniu (najbardziej rozpowszechniony typ przystawek wykorzystuje tradycyjną, telefoniczną drogę dostępu do Internetu). Podobnie jak wspomniany magnetowid czy tuner satelitarny, także i przystawka internetowa obsługiwana jest przy użyciu pilota (do zastosowań takich jak np. pisanie e-maili przewidziana jest dodatkowa, bezprzewodowa klawiatura). Cechy te powodują, że osoba korzystająca dotychczas z telewizora czy magnetowidu pozostaje w znajomym sobie środowisku, a nie musi - jak w przypadku typowego komputera osobistego - uczyć się zupełnie nowych czynności i zachowań. Oczywiście przystawka internetowa - podobnie jak np. konsola do gier - jest komputerem, ale wyposażonym w bardzo wyspecjalizowane oprogramowanie, realizujące wąski zakres czynności przy równoczesnej maksymalnej prostocie obsługi.

Architektura przystawek internetowych dość znacznie różni się od typowych "pecetów". Większość przystawek oparta jest o procesory takie jak ARM, PowerPC bądź inne typu RISC: praktycznie nie spotyka się układów "intelopodobnych". Typowa przystawka zawiera zwykle 4-8 MB pamięci RAM, z której znaczna część wykorzystywana jest na cache oglądanych stron WWW, jako że przystawki przeważnie nie posiadają twardego dysku, na którym możnaby przechowywać dane. Oprócz pamięci RAM przystawka wyposażona jest w 2-4 MB pamięci Flash EPROM zawierającej oprogramowanie urządzenia. Przystawka ma oczywiście wbudowany modem - w starszych modelach były to modemy o szybkości 33.6 kbps, obecnie już coraz częściej 56 kbps. Niektóre przystawki dostępne są także w wersjach zawierających - zamiast zwykłego analogowego modemu - adapter ISDN. Część modeli zawiera obok modemu interfejs Ethernet (lub umożliwia jego opcjonalne zamontowanie), pozwalający na podłączanie się do Internetu poprzez sieć lokalną - o ile taka jest dostępna - zamiast przez modem. Nieliczne natomiast jak na razie są urządzenia wyposażone w modem kablowy (zgodny ze standardem DOCSIS), umożliwiający korzystanie z Internetu za pośrednictwem sieci telewizji kablowej (co prawda jeżeli przystawka wyposażona jest w interfejs Ethernet, można do niej przyłączyć zewnętrzny modem kablowy - zwiększa to jednakże plątaninę kabli przy telewizorze i liczbę zgromadzonych wokół niego urządzeń).

Jak już wspomniano wcześniej, przystawka obsługiwana jest za pomocą pilota i specjalnej bezprzewodowej klawiatury (zwykle nie zawartej w cenie zestawu i dokupywanej oddzielnie); wiele przystawek (ale nie wszystkie) ma oprócz tego wbudowane gniazda pozwalające na dołączenie standardowej klawiatury i myszki od PC. W większości przystawek znajdziemy też gniazdo do podłączenia drukarki - oprogramowanie przystawek jednak obsługuje tylko niektóre typy drukarek, dlatego przed ewentualnym zakupem drukarki posiadacz przystawki powinien koniecznie sprawdzić w instrukcji, jakie modele są obsługiwane.

Jeszcze jednym elementem wyposażenia dość powszechnym w przystawkach internetowych, a rzadko spotykanym w komputerach osobistych, jest czytnik kart mikroprocesorowych (smart card). Na razie nie znajduje on jeszcze większego zastosowania, producenci przystawek przewidują jednak w przyszłości szerokie użycie tego typu kart do identyfikacji (uwierzytelniania) użytkownika - czy to przy transakcjach w sklepach internetowych, czy cyfrowym podpisywaniu e-maili, czy wreszcie przy samym logowaniu do usługodawcy internetowego i naliczaniu opłat za korzystanie z usługi.

Od tego typowego obrazu przystawki internetowej istnieją oczywiście wyjątki. Istnieją nieliczne przystawki, takie jak np. TVPC (http://www.tvpc.com/), które są właściwie normalnymi PC-tami umieszczonymi w podobnej do magnetowidu obudowie i dostosowanymi do współpracy z telewizorem. Sens produkcji tego rodzaju przystawek wydaje się mnie osobiście dość wątpliwy, skoro mają to być urządzenia przeznaczone raczej dla ludzi stroniących od komputera. Innego rodzaju wyjątkiem są przystawki, które oprócz dostępu do Internetu pozwalają na korzystanie z usług tzw. telewizji interaktywnej - te mają, oprócz elementów wymienionych powyżej, znacznie rozbudowaną część telewizyjną, wyposażoną w układy umożliwiające rozmaite manipulacje obrazem telewizyjnym, a także dekodowanie przesyłanych w nim dodatkowych informacji.

Oprogramowanie

Także pod względem programowym przystawki dość znacznie różnią się od komputerów osobistych. Nie stosuje się w nich na ogół żadnego typowego systemu operacyjnego ogólnego przeznaczenia (wyjątkiem są oczywiście wspomniane wyżej przystawki typu TVPC), lecz dedykowane oprogramowanie, od podstaw napisane specjalnie dla danego urządzenia. Typowa przystawka internetowa zawiera dialer PPP, przeglądarkę WWW oraz klienta poczty elektronicznej. Niektóre modele umożliwiają dodatkowo korzystanie z IRC oraz (jeszcze rzadziej) z grup dyskusyjnych. Oprogramowanie to umieszczone jest w pamięci Flash EPROM i z reguły możliwa jest jego aktualizacja przez Internet - w niektórych modelach odbywa się ona automatycznie przy połączeniu z Internetem, gdy tylko dostępna jest nowa wersja; w innych proces aktualizacji trzeba zainicjować ręcznie. W niektórych przystawkach, jak np. Teknema Internet TV, aktualizacja (bądź instalacja dodatkowych aplikacji) może się odbywać także przy wykorzystaniu czytnika smart card i specjalnych kart pamięciowych, na których zapisane jest oprogramowanie - pojemność takiej karty może wynosić do 1 MB.

Nie wszystkie przystawki pozwalają użytkownikowi na dowolny wybór dostawcy Internetu, za pośrednictwem którego będziemy korzystać z sieci: tak ma się rzecz z pionierem rynku przystawek internetowych - WebTV. Od chwili wprowadzenia na rynek USA pierwszej przystawki tego typu w 1996 r. do dnia dzisiejszego urządzenia te (produkowane m.in. przez Sony, Mitsubishi, Philipsa) są dedykowane do współpracy z konkretnym usługodawcą - firmą WebTV Networks (będącej obecnie własnością Microsoftu). Nabycie przystawki jest zatem w tym przypadku swego rodzaju "transakcją wiązaną", łączy się bowiem z wykupieniem konta w WebTV, za pośrednictwem którego będziemy uzyskiwać dostęp do Sieci. W zamian za to użytkownik sieci WebTV może korzystać ze specjalnych usług, serwisów informacyjnych i portali przygotowanych przez firmę WebTV, niedostępnych z "zewnętrznego" Internetu (rys.1).

Większość obecnie dostępnych przystawek internetowych jest jednak przystawkami typu "Open ISP", tzn. pozwala na podłączenie się do Internetu za pośrednictwem dowolnego providera stosującego standardowe protokoły komunikacyjne. Wymaga to oczywiście wstępnego skonfigurowania w przystawce parametrów dotyczących usługodawcy internetowego, takich jak numer telefonu dostępowego, nazwa konta oraz hasło, których używamy do zalogowania się. Parametry te zapamiętywane są - w zależności od modelu przystawki - w pamięci Flash EPROM, na smart card lub bezpośrednio w pamięci RAM urządzenia - w tym ostatnim przypadku pamiętane są one tak długo, dopóki nie wyjmiemy wtyczki z gniazdka zasilającego; po odłączeniu zasilania przystawka musi być skonfigurowana ponownie. Jednak choć przystawki umożliwiają dowolny wybór usługodawcy, ich producenci nie ukrywają, że bardziej niż na detaliczną sprzedaż przystawek indywidualnym klientom nastawiają się na ich dystrybucję za pośrednictwem providerów Internetu - wówczas potencjalny klient mógłby założyć sobie konto u providera, kupując równocześnie przystawkę już wstępnie skonfigurowaną do korzystania z tego właśnie konta.

Możliwości przeglądarek WWW zawartych w przystawkach internetowych nieco odstają od tego, na co pozwalają obecne wersje przeglądarek na PC - to jeszcze jeden argument za tym, aby webmasterzy oszczędnie korzystali z "najnowszych technologii". Standardowe możliwości obejmują język HTML 3.2 z dodatkiem ramek, pliki graficzne GIF (także animowane) i JPEG, dźwięk w formacie WAV i AU oraz (w niektórych przystawkach) MIDI. W bardziej rozbudowanych modelach lista obsługiwanych formatów multimediów rozszerza się o MP3 i RealAudio, wideo w formacie MPEG i animacje Flash. W większości przystawek (ale nie we wszystkich) zaimplementowany jest JavaScript, brak jest natomiast obsługi Javy, DHTML, jak również wszelkich "wtyczek" (plug-ins) pozwalających korzystać z innych formatów danych. Z uwagi na planowane zastosowanie przystawek do przeprowadzania transakcji w sklepach internetowych we wszystkich modelach dostępny jest natomiast protokół SSL.

Oprócz przeglądania WWW każda przystawka internetowa umożliwia odbiór i wysyłanie e-maili. Stosowane są w tym celu standardowe protokoły internetowe POP3, IMAP i SMTP. Ponieważ przystawka internetowa jest z założenia urządzeniem rodzinnym, umożliwia ona skonfigurowanie kilku (typowo czterech) niezależnych kont pocztowych - ich parametry (adres serwera, nazwa konta, hasło) zapamiętywane są w analogiczny sposób, co parametry połączenia z providerem Internetu. Jako że przystawki nie posiadają na ogół twardego dysku, ściągnięte z serwera listy przechowywane są w pamięci RAM urządzenia - jeżeli zatem chcemy je zachować w sposób trwały, można to osiągnąć jedynie przez wydrukowanie, lub... pozostawianie poczty na serwerze przy jej ściąganiu. Programy pocztowe zawarte w przystawkach umożliwiają wysyłanie i odbiór załączników - na ogół w postaci plików graficznych, dźwiękowych oraz stron HTML. Niektóre przystawki (np. Netbox firmy Netgem) pozwalają przy tym na bezpośrednie nagranie załącznika dźwiękowego z dołączonego do przystawki mikrofonu (voice e-mail), a graficznego - w postaci "stop-klatki" z kamery wideo (picture e-mail).

Surfowanie w telewizorze

Po włączeniu przystawki internetowej zwykle pojawia się ekran początkowy, z którego możemy wybrać jedną z możliwych funkcji: połączenie z Internetem, czytanie i pisanie e-maili, konfigurację przystawki itp. (rys.2). W przypadku przystawek obsługujących także funkcje telewizji interaktywnej ekran początkowy będzie miał również część "telewizyjną", zawierającą takie funkcje jak przeszukiwanie programów stacji telewizyjnych, ustalanie wykazu audycji do obejrzenia lub nagrania itp., jak również okienko, w którym widoczna jest zminiaturyzowana wersja aktualnie odbieranego obrazu telewizyjnego (rys.3).

Interfejs użytkownika przystosowany jest do obsługi za pomocą pilota. Kolorową obwódkę widoczną na rysunku 3 można przesuwać przy użyciu umieszczonych w pilocie klawiszy kierunkowych (pełniących analogiczną funkcję jak klawisze kursora na klawiaturze komputerowej) podświetlając nią poszczególne obszary aktywne (np. poszczególne pozycje menu, albo odsyłacze na stronach WWW). Wciśnięcie przycisku GO (położonego zazwyczaj pomiędzy klawiszami kierunkowymi) powoduje uaktywnienie obiektu wskazanego przez kursor. W niektórych przystawkach stosuje się tradycyjny kursor w postaci strzałki, płynnie przesuwany po ekranie, analogicznie do kursora myszy w zwykłych komputerach, jednakże takie rozwiązanie w przypadku przystawki telewizyjnej wydaje się być gorsze. Oprócz klawiszy kierunkowych i przycisku GO w pilotach przystawek internetowych znajdziemy przyciski SCROLL - służące do przewijania ekranu, BACK - wycofania się do poprzednio oglądanej strony WWW, HOME - pozwalający powrócić do ekranu początkowego, przyciski służące do wywoływania na ekran listy "ulubionych" adresów WWW i dodawania aktualnie oglądanej strony do tej listy, wywoływania menu opcji przeglądarki itp.

Do wpisywania tekstu - np. adresu strony WWW, z którą chcemy się połączyć, lub szukanego słowa na stronie wyszukiwarki internetowej - służy, jak już wspomniano, bezprzewodowa klawiatura. Jeżeli taką nie dysponujemy (do wielu przystawek trzeba ją dokupić osobno), możemy skorzystać z klawiatury symulowanej na ekranie (rys.4). "Wysuwa" się ona spoza krawędzi ekranu w chwili, gdy wciśniemy przycisk GO w polu tekstowym na ekranie, i umożliwia wybieranie poszczególnych znaków za pomocą klawiszy kierunkowych pilota. "Pisanie" w ten sposób jest jednak bardzo uciążliwe i do wpisywania dłuższych tekstów (np. e-maili) z całą pewnością niezbędna jest klawiatura. Przy okazji warto zwrócić uwagę na bardzo estetyczne zaprojektowanie interfejsu użytkownika w większości przystawek internetowych: elementy sterujące, pola dialogowe i inne obiekty widoczne na ekranie są nieporównanie ładniejsze od np. jakiejkolwiek aplikacji Windows.

Istotnym elementem wpływającym na wygląd stron WWW oglądanych za pomocą przystawki internetowej jest fakt niższej rozdzielczości ekranu telewizora od monitora komputerowego: w amerykańskim systemie NTSC na ekranie telewizora możliwe jest wyświetlenie obrazu o rozdzielczości 560x420 punktów; w europejskim PAL - 640x480 punktów. Przystawki internetowe różnie radzą sobie ze stronami, które przekraczają tę rozdzielczość. WebTV odpowiednio przeskalowuje (zwęża) zbyt szerokie strony, aby nie przekraczały szerokości 560 punktów (a w zasadzie 544 punkty, z uwagi na to że część każdej linii obrazu nie jest wyświetlana). Przystawka Teknemy niczego nie przeskalowuje: dla obejrzenia "wystającej" poza ekran części strony trzeba - podobnie jak w komputerze - przewinąć ją w poziomie używając odpowiednich klawiszy pilota. Jeszcze inne podejście zastosowano w przystawce Netbox: nie ma tu przewijania w poziomie, natomiast jeżeli strona nie mieści się na ekranie, możemy obejrzeć ją w pomniejszeniu przyciskając klawisz "ZOOM".

Oprócz samej wielkości ekranu drugą istotną różnicę w wyglądzie strony w stosunku do monitora komputera stanowią zastosowane czcionki. Z uwagi na gorszą jakość obrazu telewizyjnego przystawki internetowe używają znacznie większej podstawowej wielkości czcionki - zwykle jest to czcionka 18-punktowa. Z reguły w przystawce dostępny jest też tylko jeden krój czcionki proporcjonalnej i jeden nieproporcjonalnej. Wszystko to zmienia dość istotnie wygląd strony zamierzony przez autora, jeżeli brał on pod uwagę oglądanie jej wyłacznie na PC (znakomicie widać to na rys.5, przedstawiającym stronę wyszukiwarki Altavista na ekranie WebTV).

"Mądra" telewizja

Na wielu stronach WWW poświęconych przystawkom internetowym do telewizora znaleźć można stwierdzenie, że najatrakcyjniejszą aplikacją w tych przystawkach jest... telewizja. Zaskakujące - do czego bowiem w takim razie miałaby służyć przystawka? Nie chodzi tu jednak o "zwykłą" telewizję, a o tzw. telewizję interaktywną.

Przystawki obsługujące funkcje telewizji interaktywnej zawierają własny tuner telewizyjny, który podczas korzystania z przystawki zastępuje funkcje tunera wbudowanego w telewizor. Najprostszą funkcją oferowaną przez takie przystawki jest możliwość przeglądania i przeszukiwania na ekranie przystawki programów stacji telewizyjnych na określone dni i godziny (tzw. EPG - Electronic Program Guide). Programy telewizyjne pobierane są albo ze specjalistycznych serwisów internetowych, albo - co jest np. popularne w USA - z informacji przesyłanych wraz z sygnałem telewizyjnym w sposób analogiczny do teletekstu (telegazety). Przeglądając programy telewizyjne mamy równocześnie możliwość oglądania w okienku na ekranie aktualnego obrazu ze stacji, której program czytamy; możemy też w kilku okienkach oglądać aktualizowane co kilka sekund "stop-klatki" z innych wybranych kanałów. Okienko z obrazem telewizyjnym możemy też umieścić w rogu ekranu i oglądać program telewizyjny w trakcie surfowania po Internecie (funkcja PIP - Picture-In-Picture; możliwość tę widać na ekranie pokazanym na rys.6). Jeszcze ciekawszą możliwość oferuje przystawka AiTV firmy Paradise Innovations: pozwala ona umieścić obraz telewizyjny... w tle oglądanych stron internetowych!

Na rynku amerykańskim dostępne są także przystawki telewizji interaktywnej nieco innego rodzaju: wyposażone w cyfrową pamięć obrazu, pozwalają one np. dokonać natychmiastowego powtórzenia (replay) obejrzanego właśnie szczególnie interesującego fragmentu programu telewizyjnego, albo "zatrzymać" audycję nawet na kilkadziesiąt minut, po czym wznowić oglądanie od miejsca, w którym nastąpiło zatrzymanie, z możliwością ewentualnego przyspieszania i przeskakiwania "po drodze" fragmentów zarejestrowanej audycji, aby zrównać się z obrazem aktualnie nadawanym.

To wszystko to jednak zaledwie wstęp do "prawdziwej" interaktywnej telewizji, jaką prezentują nam bardziej zaawansowane modele przystawek WebTV: niewątpliwie spośród dostępnych obecnie urządzeń najdoskonalej realizują one połączenie możliwości Internetu i telewizji.

Nadawca interaktywnego programu telewizyjnego może umieszczać w wysyłanym sygnale - zakodowane w sposób analogiczny do teletekstu - adresy stron internetowych powiązanych tematycznie z nadawaną audycją. Gdy oglądamy telewizję za pośrednictwem przystawki WebTV, odbiera ona te informacje i sygnalizuje ich obecność wyświetleniem w rogu ekranu ikony z literą "i" (zob. rys.7). Wystarczy teraz wcisnąć przycisk GO na pilocie, aby przystawka połączyła się z Internetem i wyświetliła zawartość wskazanej strony (oczywiście audycja telewizyjna może być nadal odbierana w okienku). W ten sposób np. podczas oglądania prognozy pogody możemy przenieść się na stronę, gdzie zawarte są bardziej szczegółowe prognozy i mapy pogody dotyczące np. konkretnie naszego rejonu; podczas oglądania meczu możemy "skoczyć" do strony zawierającej historię meczów rozegranych dotychczas przez obie uczestniczące w spotkaniu drużyny; ikona "i" wyświetlana podczas oglądania filmu przeniesie nas do witryny Internet Movie Database, gdzie znajdziemy wszelkie informacje o reżyserze, aktorach, dacie produkcji filmu, ew. zdobytych przezeń nagrodach itp. Można też w ten sposób - zamiast stosowanego np. u nas "audio-tele" - urządzać głosowania w rozmaitych plebiscytach; można przez Internet przesyłać pytania do gościa występującego w programie na żywo; można urządzać na antenie konkursy dla widzów z natychmiastowym udzielaniem odpowiedzi poprzez formularz na odpowiedniej stronie WWW; wreszcie, można ten system wykorzystać do... podsuwania widzowi możliwości natychmiastowego zakupu w internetowym sklepie reklamowanych w telewizji towarów! Możliwości są doprawdy ogromne...

Przystawki internetowe w Polsce

W Polsce przystawki internetowe nie zyskały sobie jak dotąd większej popularności. Dotychczas podjęto próbę wprowadzenia na polski rynek trzech przystawek - są to: Teknema Internet TV, Newcom WebPal, będący w istocie licencjonowaną wersją przystawki Teknemy, oraz opracowana przez polską firmę Blaisdell & Company w oparciu o licencje Motoroli i Sun Microsystems przystawka Blais-Tel. Prototypową wersję tej ostatniej przystawki opisywaliśmy w MI 7/98; w styczniu 1999 miesięcznik "Chip" anonsował plany szerokiego upowszechnienia tego urządzenia, włącznie z utworzeniem specjalizowanych serwisów internetowych dla użytkowników Blais-Tela, czym miała się zająć firma AGS New Media. Niewiele z tych planów zostało zrealizowane; nawet strona WWW producenta urządzenia aktualnie nie działa. Również informacja o przystawce WebPal zniknęła ze stron WWW firmy, która zajmowała się jej sprzedażą w Polsce; jedynie gdański Micronet (http://www.micronet.com.pl/) nadal "przyznaje się" do sprzedaży przystawki Teknemy.

Na kwiecień bieżącego roku zapowiedziała wprowadzenie na rynek własnej przystawki internetowej krakowska firma Comarch (http://www.comarch.pl/), znana głównie z produkcji sprzętu dla telekomunikacji oraz ostatnio z uruchomionego wraz z radiem RMF FM portalu Interia. Przystawka o nazwie Infotel (rys.8) zbudowana będzie w oparciu o procesor PowerPC, wyposażona ma być w modem 56 kbps lub interfejs Ethernet, bezprzewodową klawiaturę i pilota, gniazda typu PS/2 do podłączenia standardowej klawiatury i myszy oraz port szeregowy RS-232 przeznaczony do podłączenia drukarki (rozwiązanie dosyć dziwne, gdyż drukarki podłączane do portu szeregowego stanowią zdecydowaną mniejszość; należało raczej zastosować standardowy port równoległy). Oprogramowanie przeglądarki ma pozwalać na przeglądanie stron WWW (HTML 3.2 + ramki, SSL 2.0, MP3, RealAudio, brak obsługi JavaScriptu - ma on zostać zaimplementowany w przyszłych wersjach oprogramowania), korzystanie z poczty elektronicznej, IRC i grup dyskusyjnych oraz w przyszłości telefonii internetowej.

Według nieoficjalnych informacji, jedna z polskich firm opracowuje też aktualnie przystawkę wyposażoną w modem kablowy, zbudowaną w oparciu o procesor zgodny z Intelem i specjalnie zmodyfikowaną wersję Windows 98. Jak na razie niewiele jeszcze wiadomo o tym urządzeniu. Z kolei funkcjonujące w Polsce telewizje cyfrowe - Wizja TV i Cyfra+ - zapowiadają, że przy użyciu przystawek służących do odbioru tych telewizji ma być możliwa m.in. realizacja telewizji interaktywnej oraz dostępu do Internetu. No cóż, pożyjemy, zobaczymy...

Adresy, pod którymi znaleźć można więcej informacji na temat przystawek internetowych:

http://ruel.net/top.box.news/: - znakomita strona, zawierająca omówienia większości dostępnych (w USA) urządzeń typu set-top box (w tym mnóstwo screen-shotów!), odsyłacze do stron producentów, artykułów prasowych i in.
http://www.webtv.net/ http://developer.webtv.net/: - strony WebTV Networks. Drugi z wymienionych serwisów zawiera wiele ciekawych informacji o telewizji interaktywnej.
Producenci przystawek:: http://www.teknema.com/; http://www.netgem.com/; http://www.webit-channel.com/; http://www.websurfer.com/; http://www.paradisemmp.com/; http://www.vestel-usa.com/; http://www.tvpc.com/

Jarosław Rafa 2000. Tekst udostępniony na licencji Creative Commons (uznanie autorstwa - użycie niekomercyjne - bez utworów zależnych). Kliknij tutaj, aby dowiedzieć się, co to oznacza i co możesz z tym tekstem zrobić. W razie jakichkolwiek wątpliwości licencyjnych bądź w celu uzyskania zgody na rozpowszechnianie wykraczające poza warunki licencji proszę o kontakt e-mailem: raj@ap.krakow.pl.

Wersja HTML opracowana 14.04.2000.

Powrót do wykazu artykułów o Internecie

Statystyka