Poprzedni odcinek

Następny odcinek

Internet, ależ to proste (14)

Czynności tych dokonujemy zwykle już w konkretnych używanych przez nas aplikacjach obsługujących te usługi - chyba że używamy firmowego pakietu Internetowego, w którym wszystkie parametry podaje się podczas instalacji. W niniejszym tekście opiszemy elementy konfiguracji poczty i grup dyskusyjnych w Netscape Navigatorze.

W tym celu musimy wybrać z menu programu pozycję "Options", a następnie "Mail and News Preferences". Na ekranie pojawi się nam okienko zawierające kilka tzw. zakładek (tabs); najważniejszą z nich jest ta opisana "Servers". Musimy tu wpisać szereg parametrów (zob. rysunek); o ich właściwych wartościach, podobnie jak w przypadku konfiguracji transportu sieciowego, również musi nas poinformować provider (o ile nie zostały one przez niego od razu wstępnie skonfigurowane).

Adres serwera POP (serwera poczty przychodzącej) to adres domenowy lub IP komputera, na którym znajduje się nasze konto pocztowe. Ponieważ poczta elektroniczna działa nieprzerwanie 24 godziny na dobę i listy mogą przychodzić do nas o różnych porach dnia i nocy, nie mogą one być wysyłane bezpośrednio na adres naszego komputera; przez zdecydowaną większość doby jest on wszak odłączony od sieci. Zamiast tego, listy są przechowywane w tzw. skrzynce pocztowej (mailbox) - przydzielonym nam obszarze na dysku komputera providera, czynnego non-stop. Gdy połączymy się z providerem i uruchomimy aplikację pocztową, listy są "ściągane" ze skrzynki pocztowej na dysk twardy naszego komputera, gdzie możemy je czytać, kasować niepotrzebne i przygotowywać odpowiedzi. Ten sposób czytania poczty określany jest w Internetowej terminologii jako POP (Post Office Protocol). (Innym sposobem korzystania z poczty jest przeglądanie skrzynki pocztowej w trybie terminalowym bezpośrednio na komputerze providera, za pomocą Unixowych programów pocztowych takich jak np. elm czy pine - ten sposób jest najczęściej stosowany dla kont typu "tylko e-mail".) Oczywiście dla "ściągnięcia" swojej poczty z serwera POP niezbędny jest identyfikator użytkownika i hasło, stąd też obecność w tym okienku pola przeznaczonego na wpisanie identyfikatora użytkownika (Pop User Name). W wielu programach pocztowych wpisuje się w konfiguracji również swoje hasło; w Netscape Navigatorze w okienku konfiguracyjnym takiego pola brak - o hasło jesteśmy pytani przy każdorazowym uruchomieniu programu. Jeżeli jednak z naszego komputera nie korzysta nikt niepowołany, możemy nakazać programowi zapamiętanie tego hasła na stałe - tym sposobem zostaniemy zapytani o hasło tylko raz, przy pierwszym połączeniu. Odpowiednią opcję ("Remember Mail Password") znaleźć można "pod" zakładką "Organization".

Serwer POP wykorzystywany jest do odbioru poczty kierowanej do nas. Aby samemu wysyłać pocztę, musimy zdefiniować adres serwera SMTP (serwera poczty wychodzącej) - to komputer, którego zadaniem jest przyjęcie od nas wysyłanej poczty i skierowanie jej do właściwego komputera docelowego w Internecie. Z reguły serwerem SMTP jest ten sam komputer, co serwerem POP, jednak więksi providerzy, dysponujący bardziej rozbudowanymi konfiguracjami sprzętu, mogą czasami rozdzielać wchodzący i wychodzący ruch pocztowy między dwa różne komputery.

Kolejny istotny parametr, który musimy zdefiniować, dotyczy obsługi grup dyskusyjnych i jest adresem serwera NNTP (inaczej serwera wiadomości - news server), za pośrednictwem którego będziemy czytać i wysyłać listy do tych grup.

Pozostałe parametry dostępne w tym okienku możemy ustawić już według własnego uznania. Pola "Mail Directory" i "News Directory" określają katalogi na dysku, w których przechowywana będzie otrzymana poczta oraz informacje o grupach dyskusyjnych, do których jesteśmy zapisani - z reguły najwygodniej pozostawić tam domyślne wartości wpisane już przez program instalacyjny Navigatora. Możemy ustalić limit wielkości otrzymanych listów (listy większe nie będą "ściągane" ze skrzynki pocztowej na nasz dysk), określić czy po "ściągnięciu" listy mają być skasowane ze skrzynki pocztowej na serwerze, czy też pozostawione tam (tę drugą możliwość wybierzemy w zasadzie tylko wtedy, gdy naszą pocztę czytamy na przemian z kilku różnych komputerów i chcemy wszędzie mieć dostęp do tych samych listów) oraz jak często program ma się łączyć z serwerem celem sprawdzenia, czy nie nadeszła nowa poczta.

Musimy jeszcze ustalić dwa istotne parametry "pod" zakładką "Identity" - bez ich określenia program nie pozwoli nam na wysłanie żadnego listu. Pierwszym z nich jest nasze nazwisko, drugim - nasz własny adres e-mail. Każdy list wysyłany pocztą elektroniczną zawiera bowiem w nagłówku m.in. adres zwrotny nadawcy. W przypadku pracy terminalowej na koncie Unixowym system pocztowy jest w stanie ustalić ten adres samodzielnie; przy wysyłaniu listów za pomocą aplikacji pracującej w trybie POP nie ma takiej możliwości i adres ten musi zostać wpisany w konfiguracji programu. Typowo jest on połączeniem naszego identyfikatora użytkownika oraz domeny naszego providera (zob. poprzedni tekst): jeśli np. naszym identyfikatorem jest kowalski, a domena naszego providera ma postać firma.net.pl, adresem e-mail będzie kowalski@firma.net.pl - zdarzają się jednak wyjątki od tej reguły, trzeba więc każdorazowo upewnić się u providera, jaki jest nasz adres. Pamiętajmy, że jeżeli błędnie wpiszemy w konfiguracji programu swój adres e-mail, nasi korespondenci nie będą mogli odpowiedzieć na otrzymane od nas listy - odpowiedzi będą bowiem kierowane pod ów błędny adres - najczęściej nie istniejący (w takim przypadku nasz korespondent otrzyma komunikat o niemożliwości dostarczenia przesyłki), ale mogący też przypadkowo być faktycznym adresem jakiegoś innego użytkownika sieci, który otrzyma przeznaczone dla nas listy. W uzupełnieniu adresu e-mail możemy - jak wspomniałem powyżej - wpisać w konfiguracji również swoje nazwisko, które będzie dodawane w nagłówku listu obok adresu, pozwalając odbiorcy łatwiej zidentyfikować, od kogo dostał list.

Poprzedni odcinek

Następny odcinek

Powrót do wykazu artykułów o Internecie

Statystyka